
روز پنجشنبه ۸ خرداد، کافه مسیر با برگزاری یک نشست متفاوت و خودشناسانه تحت عنوان «و اینک من، اما فراموشیناپذیر» قدم عمیقی برای آشنایی با مفاهیم روانشناختی با هدف ناخودآگاه انسانی برداشت. این جلسه با مشارکتتسهیلگران روانشناس و همراهی و همدلی مخاطبانی متنوع از دانشجویان تا اساتید، در کلینیک روانشناسی-پرستاری هدف برگزار شد.
ناخودآگاه؛ مهمان پنهان ذهن ما
ناخودآگاه؛ مهمان پنهان ذهن ما
در این جلسه که با نمایش ۴۰ دقیقه
ابتدایی فیلم Eternal Sunshine of
the Spotless Mind شروع شد، تمرکز
اصلی تسهیلگران بر نقش ناخودآگاه در تصمیمگیریهای روزمره(به تعبیر فیلم حتی عاشقانه)،
فراموشی و مواجهه با واقعیت بود.
فیلم، با روایت غیرخطی خود، بستری
خوبی شد تا شرکتکنندگان نهتنها شخصیتهای جوئل و کلمنتاین را تحلیل کنند، بلکه به
لایههای پنهان ذهن خودشان را نیز سفر کنند.
در بحثهای
شکلگرفته، این سؤال اساسی مطرح شد:
آیا جوئل تصمیمگیرندهای
آگاه بود یا ناخودآگاه او زمام امور را در دست داشت؟

خاطرات، عشق و میل به فرار
وقتی بحث به «پاک کردن خاطرات» رسید، دیدگاهها و طرز دیدهایی شکل گرفتند که این میل را نوعی تلاش ناخودآگاه برای فرار از دردها و تجربههای شکستخورده تفسیر میکردند. شرکتکنندگان با صداقت و شهامت، تجربههای شخصیشان از فراموشی، تکرار در روابط و بازگشت به الگوهای ناخودآگاه را مطرح کردند..
یکی از ویژگیهای این جلسه، همین فضای ایمن و بدون قضاوت بود؛ جایی که هر کسی میتوانست بدون ترس از دیدهشدن یا اشتباهبودن، صدای درون خودش را بشنود و بیان کند.

و اینک من، آگاهتر از دیروز
تسهیلگران — جناب آقای دکتر علی آوجیان، سرکار خانم ها دکتر سلاله قراگوزلو و دکتر ندا رنگی — با هدایت بحثها، به شرکتکنندگان کمک کردند تا بهجای قضاوت صرف شخصیتها، به بازتابهایی که از آنها در درون خودشان یافتند توجه کنند.
این جلسه، نه یک نقد سینمایی صرف، بلکه تمرینی برای دیدن خود در آیینهی داستانی دیگران بود؛ تمرینی برای درک بهتر ناخودآگاه، و پذیرش اینکه بسیاری از رفتارها، از جایی عمیقتر از آگاهی ما سرچشمه میگیرند

برنامههای آینده کافه مسیر
بر اساس استقبال گرم و مشارکت عمیق مخاطبان، تیم برگزارکننده — عیسی اویسی و نازنین فاطمه قربانی — برنامه دارند این مسیر را ادامه دهند. جلسات آینده نیز با تمرکز بر تحلیل فیلم، خودشناسی و مفاهیم کلیدی روانشناسی در تواریخ 15 و 22 خرداد ادامه خواهند یافت.